چگونه می توان مانیتور بیمار ECG و عملکرد ECG را خواند؟

برای خواندن نوار قلب (الکتروکاردیوگرام) روی مانیتور بیمار، مراحل زیر را دنبال کنید:
 
اطلاعات دموگرافیک بیمار مانند نام، سن و جنس را بررسی کنید تا مطمئن شوید که با بیمار تحت نظارت شما مطابقت دارد.

ریتم پایه یا استراحت را ارزیابی کنید. به دنبال یک خط صاف به نام خط ایزوالکتریک باشید که نشان می دهد سیگنال هیچ فعالیت الکتریکی را دریافت نمی کند. اطمینان حاصل کنید که مانیتور به درستی وصل شده است و سرب ها به طور ایمن به قفسه سینه بیمار وصل شده اند.
شکل موج را در ردیابی ECG مشاهده کنید. اجزای مختلف شکل موج را مشخص کنید:
 
موج P: نشان دهنده دپلاریزاسیون دهلیزی است که نشان دهنده شروع انقباض دهلیزی است.
کمپلکس QRS: دپلاریزاسیون بطنی را منعکس می کند که نشان دهنده شروع انقباض بطنی است.
موج T: نشان دهنده رپلاریزاسیون بطنی است که نشان دهنده مرحله بهبودی بطن ها است.
فاصله روابط عمومی: اندازه گیری از ابتدای موج P تا ابتدای کمپلکس QRS، منعکس کننده زمان لازم برای حرکت تکانه الکتریکی از دهلیزها به بطن ها است.
فاصله QT: اندازه گیری از ابتدای کمپلکس QRS تا انتهای موج T، نشان دهنده کل زمان دپلاریزاسیون بطنی و رپلاریزاسیون است.
ریتم را با رعایت نظم و یکنواختی شکل موج ها تحلیل کنید. ضربان قلب را با شمارش تعداد کمپلکس های QRS در یک دوره زمانی خاص (مثلاً در دقیقه) شناسایی کنید. ضربان قلب طبیعی بین 60 تا 100 ضربه در دقیقه است.
 
هر گونه ناهنجاری یا بی نظمی در ردیابی ECG، مانند آریتمی، تغییرات ایسکمیک، ناهنجاری های هدایت، یا سایر اختلالات قلبی را شناسایی کنید. اگر مطمئن نیستید یا متوجه هر گونه انحراف قابل توجه از نرمال هستید، با یک متخصص مراقبت های بهداشتی یا متخصص قلب مشورت کنید.
 
وظیفه ECG (الکتروکاردیوگرام) اندازه گیری و ثبت فعالیت الکتریکی قلب است. این یک ابزار تشخیصی غیر تهاجمی است که برای ارزیابی ریتم قلب، ضربان و سلامت کلی قلب استفاده می‌شود. ECG با شناسایی و ثبت سیگنال‌های الکتریکی تولید شده توسط قلب هنگام انقباض و شل شدن آن کار می‌کند. این سیگنال‌های الکتریکی توسط الکترودهایی که روی پوست قرار می‌گیرند گرفته می‌شوند و سپس تقویت می‌شوند و به صورت نمودار روی یک مانیتور یا نوار کاغذی نمایش داده می‌شوند. ECG اطلاعات ارزشمندی در مورد فعالیت الکتریکی قلب ارائه می‌کند و می‌تواند به شناسایی شرایط مختلف قلبی کمک کند، از جمله: قلب غیرطبیعی. ریتم (آریتمی): ECG می تواند ضربان قلب نامنظم مانند فیبریلاسیون دهلیزی، تاکی کاردی بطنی یا برادی کاردی را تشخیص دهد. انفارکتوس میوکارد (حمله قلبی): برخی تغییرات در الگوی ECG می تواند نشان دهنده حمله قلبی یا ایسکمی (کاهش جریان خون به قلب) باشد. ناهنجاری‌های ساختاری: ناهنجاری‌های ECG می‌توانند سرنخ‌هایی در مورد شرایطی مانند بزرگ شدن حفره‌های قلب، پریکاردیت یا وجود مشکلات دریچه قلب ارائه دهند. ناهنجاری‌های هدایت: ECG می‌تواند مشکلاتی را در سیستم هدایت الکتریکی قلب، مانند بلوک دهلیزی بطنی یا بلوک شاخه‌ای، تشخیص دهد. اثرات دارو. یا عدم تعادل الکترولیتی: برخی داروها یا اختلالات الکترولیتی می توانند تغییرات خاصی در الگوی ECG ایجاد کنند. ECG یک ابزار ضروری در تشخیص و نظارت بر بیماری های قلبی است و معمولاً در تنظیمات بالینی، اتاق های اورژانس و در طول معاینات معمول استفاده می شود. این به ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی کمک می کند تا عملکرد قلب را ارزیابی کنند، درمان های مناسب را تعیین کنند و اثربخشی درمان ها را در طول زمان نظارت کنند.